Verhaal van de tuin?
Op de ontwerptekening ziet het er al heel anders uit, maar voor de mussen doet dat totaal niet ter zake. Iedere ochtend sta ik in mijn keuken voor het aanrecht de ontbijtspullen te verzamelen. Ik kijk dan uit over één van mijn tuintjes. Eigenlijk meer een binnenplaatsje. Wat rommelig, met een straat die half is opgebroken, vuilnistonnen onder een aftands afdakje, een bergje zand, wat struikgewas, een schaaltje brood dat de buren op de afscheiding hebben gezet. Altijd wat te beleven voor een scharrelmus.
Dagelijks brood
Zoals ik mede voor mijn werk observeer wat het natuurlijk gedrag van planten is om ze goed toe te kunnen passen in uw en mijn tuin, zo observeer ik ook het gedrag van de fauna; de dieren. Vanochtend zaten er twee mussen op de grond. De ene baas had een stuk brood in zijn snavel; te groot om zo naar binnen te werken, maar soi: “dit heb ik en ik bewaak het met mijn leven!” En weg hipte hij met de tweede mus op zijn hielen:”Ja hé, ik zag dat stuk het eerst, geef terug!” Mus 1 hipt weg en laat onderweg natuurlijk wat kruimels vallen die mus 2 gretig oppikt. Even is er een beetje rust voor nummer 1 en hij legt zijn kostbare broodje op de grond om er ook een hapje van te kunnen nemen. “Kaasje!” denkt nummer 2 en onmiddellijk pikt hij het grote stuk, onderwijl een paar kruimels achterlatend die nummer 1 gretig oppikt. Dit tafereel herhaalt zich zo een paar keer. Ik realiseer me dat ik naar een heel interessant fenomeen zit te kijken. Deze mussen voeden elkaar zonder dat ze het zelf in de gaten hebben. In hun gretigheid om het grootste stuk van de taart te bemachtigen vergeten ze dat ze dat stuk helemaal niet aankunnen en dat ze uiteindelijk alleen hun buurman een plezier doen. Totdat de ander zich meester maakt van de hele taart en de toestand in de mussenwereld wordt omgegooid. Wordt mij hier een spiegel voorgehouden door moeder natuur?